label: DarkVinyl, January 2022 ; file: Joy Division, Ikon, Postpunk
neues Studioalbum von Michael Aliani (ex-IKON Sänger) und Dino Molinaro ( IKON)
After 7 years of silence, the Australian Darkwave/ PostPunk act CHIRON returns with a new album. Chiron is the brainchild of ex-IKON vocalist Michael Aliani, supported by Dino Molinaro (IKON) on bass and cello. In addition, Leanne Coe can be heard on saxophone for the first time. Influenced by groups like Joy Division and the early New Order, Michael left IKON in 1997 and started his project "Chiron".“The Sun goes Down” is certainly Chiron's darkest and best release yet. Themes like isolation, loneliness and loss are the focus. Of course, typical PostPunk and Joy Division elements are included, but especially the dark tracks with saxophone reflect the range and development of CHIRON. The album also features a Remix by JM Lederman (The Weathermen, Ghost & Writer...)
Tracklist:: 1.Surrender 5:06 / 2.Rage 1:39 / 3. Sadly 3:32 / 4. Darker Days 4:25 / 5. Let Us Beginn 3:12 / 6. Deep Inside 4:52 / 7. Frantic 3:50 / 8. Forsaken 4:56 / 9. Decline 4:46 / 10. That Feeling 2:50 / 11. Torn 3:49 / 12. Darker Days (Jean Marc Ledderman - Remix) 4:18
BLACK Magazin, Review January 2022:
Man mag ja von der australischen Dark Wave-Formation IKON halten was man will, aber in den letzten Jahren haben sie es doch etwas arg mit den Wiederauflagen alter Veröffentlichungen bzw. Singles-, Live- & Demo-Compilations übertrieben. Die Diskografie von CHIRON, der Band des ehemaligen IKON-Sängers Michael Carrodus ist dagegen recht übersichtlich und „The Sun Goes Down“ das erste richtige Album nach sehr langer Zeit. Inzwischen ist CHIRON zum Trio geschrumpft und neben IKON-Bassist Dino Molinaro noch Leanne Coe mit ihrem Saxophon an Bord. Gerade dieses für Bands aus dem Dark Wave-Genre ungewöhnliche Instrument (von den THE PSYCHEDELIC FURS mal abgesehen) sorgt im Soundgewand von CHIRON für eine frische Note und erinnert gleichzeitig an die alten CLOCK DVA zu „Advantage“-Zeiten. Natürlich klingt die dunkel-volle Bariton-Stimme von Michael Carrodus (inzwischen Aliani) immer noch nach Ian Curtis und Adi Newton (bzw. nach alten IKON) und der Bass nach Post Punk, aber der Rest ist schon deutlich elektronischer, rhythmischer bis experimenteller gehalten. Nach einigen Durchläufen stellt sich jedoch schnell eine latente Sogwirkung ein, der man sich schwer entziehen kann und das Album zu einem frühen Höhepunkt des noch jungen Jahres 2022 macht! „The Sun Goes Down“ endet übrigens mit einem absolut lässigen Remix von „Darker Days“ durch Jean Marc Ledderman (u.a. THE WEATHERMEN), welcher nicht etwa die Sonne unter gehen, sondern regelrecht aufgehen lässt! Gebt CHIRON unbedingt eine Chance, denn das Album hat weitaus mehr Aufmerksamkeit verdient und die vor allem über die regulären IKON-Kreise hinaus gehen sollte. (Marco Fiebag)
What started as a solo project has become an entity of epic proportions.Formed in 1997 by vocalist Michael Aliani (aka Carrodus) after he left popular cult dark wave band IKON. The original line up included legendary IKON bass player Dino Molinaro and members of Russian Rock band B2, Shura Bi-2 and Lyova Bi-2. 'THE SUN GOES DOWN' will surely be Chiron's darkest release. Themes of isolation, loneliness and loss are central. It also re-introduces Dino Molinaro on the bass and cello for the very first time since the 'Slipping Away' recording sessions. Dino's creative influence on this release cannot be understated. It also introduces Leanne Coe on saxophone for the first time.
Excellent Review by TERRA RELICTA Magazine;
After seven years of silence, the Australian darkwave/post-punk act Chiron returns with a new album, and it's, by all means, the best album that Chiron ever released. For those who never heard of this name before, Chiron is the brainchild of the ex-Ikon vocalist Michael Aliani (aka Carrodus). On this album, Michael gets joined by the current member of Ikon, the bass player Dino Molinaro. Dino was a member of the Chiron's original line-up in 1997. For the first time, Chiron introduces the saxophonist Leanne Coe. The Sun Goes Down offers the darkest output by Chiron so far, and with it, the band distances a bit from post-punk. The album thematically deals with dark themes like isolation, loneliness and loss, and those perfectly suit the overall mood of the music presented on this record.
The album, which will in the first place please fans of gothic and dark music, offers a lot of diversity. It certainly gets to the genre borders with many experimentations, especially in the second half of the album ambience gets moody and cinematic, sometimes even reaching dark ambient. Michael Aliani devoted himself to those compositions, as it vibrates smoothly, it's dynamic but melancholic and depressive as it can get. Because of the fantastic yet tasteful insertions of saxophone, the sound flirts with dark jazz and minimalistic noir music. The expansive use of electronics and keys is ambiguous, sometimes to keep the rhythmic sequence running, other times to deepen the atmosphere, or simply to add that necessary dose of darkness. Michael Aliani's raspy deep vocals go from total coldness to warm emotional tone, sometimes spoken, sounding absent, distant, other times omnipresent and talking to the listener with pure devotion.
The album consists of 11 hypnotic but original songs plus one remix of "Darker Days" done by Jean-Marc Ledderman. The songs range from rhythmic grooves like is "Sadly", danceable ones like the opener "Surrender", melancholic cold ones as it is "Darker Days", which sounds even better in its remixed form, and atmospheric gloomy ones like the rather cinematic "Forsaken". Sometimes we hear tribalistic samples like in "Let Us Begin", but what enthuses the most are deep, reverberating and exploiting bass lines, maybe the best use of bass I ever heard in the entire darkwave genre. Rarely there are some obscure post-punkish guitars to be heard, and sometimes we can enjoy in mournful cello.
One of the best songs on The Sun Goes Down is the cold and moody "Deep Inside", but you can't get past the psychotic frenzy called "Frantic". Toying with the cold wave, jazz, ambient, experimental electronics, and anything goth, Chiron delivers a smooth, modern, sometimes dreamy audio experience, from start to finish. There's more, and each song brings forth something different, something addictive and utterly dark. Throughout it is deep, haunting, vibrant and emotive movement, it's meant to shake the listener from inside out. The experimental ambient nature of Chiron is present in the instrumental psychedelic dark jazz rendition "That Feeling", but the true face of Chiron reveals in the scatty piece "Torn".
Chiron did a very good job on The Sun Goes Down, far from average. It's far from being an 80s rip-off, and it also distances a lot from their kindred souls Ikon, as it offers modern experimental dark music with many twists and turns. Sometimes sounding almost like a lost child of Joy Division and Bohren & Der Club Of Gore, but it doesn't limit anywhere. The challenging songs should get experienced in solitude, with a glass of good whisky, but some of the pieces should be discovered by clubs DJ's and played there as potential hits. Eerie but weird romantic, danceable and moody, yet much more, this is Chiron on The Sun Goes Down. This is where darkwave gets expansive, where post-punk turns cinematic, and where dark electronics dance together with gloomy jazz.
The review was written by Tomaz, Rating: 8/10
Review DARK ENTRIES, January 2022:
Indien u over een olifantengeheugen beschikt dan brengt u deze naam, Chiron, misschien wel in verband met het veel meer bekende Ikon. En niet onterecht, Chiron komt eveneens uit Australië en wordt gevormd door ex Ikon lid Michael Carrodus, bijgestaan door Ikon bassist Dino Molinaro en zo is de cirkel rond.
Al was het aanvankelijk niet de bedoeling dat deze Chiron zou uitgroeien tot een volwaardige band, toch is het dat ondertussen wel geworden. Doch, Chiron gaat geheel zijn eigen weg en deze “The Sun Goes Down” is vooral een donker album geworden, een album dat in alle rust ook die duisternis lijkt te aanvaarden, er in te berusten.
Wat resulteert in het mooie “Darker Days” (aan het eind ook nog een keer in een Jean-Marc Lederman remix) bijvoorbeeld. Dark wave, jawel, maar dan zonder de flukse, energieke gitaren die we van geestverwanten Ikon gewend zijn, hier hoor je zelfs een cello de toon de zetten. “Let Us Begin” spat open als zure regendruppels tegen het betongrijs van een doodlopende straat. De muziek is naakt, herleidt tot de essentie.
Dreigend is de intro van”Deep Inside” waar de elektronica ook diep snijdt al waaien er grijze synth wolken doorheen het nummer waardoor je als het ware een beetje gaat hopen op een opklaring. “Sadly” zet zelfs aan tot een danspas en zoekt de regionen op van in zichzelf gekeerde future pop, niet meteen mijn meest favoriete nummer op dit album.
Pijn, verdriet, wanhoop, uitzichtloosheid, depressie,.. kortom Chiron gaat vol in de schaduwzijde van het leven staan op dit nieuwe album. Van hypnose naar psychose in “Frantic”, inclusief saxofoon, een geluid als Clock DVA ten tijde van hun debuut “Thirst”. Iets wat op het meer experimentele “Forsaken” verder wordt doorgetrokken.
"Decline" verkent de wegen van het freestylen, soms zelfs een beetje jazzy. U leest het, deze “The Sun Goes Down” is niet jouw ‘average’ dark wave album, al is het dan wel donker. Chiron kijkt over het genre heen, met weinig zin tot dansen maar vooral tot introspectie. Als luisteraar zult u dus vooral moeten luisteren wil u van de 12 nummers die hier worden gepresenteerd genieten. (Kurt Ingels)
Review LUMINOUS DASH, January 2022:
Vanuit Australië horen we regelmatig de stem van frontman en bezieler Michael Aliani van Chiron klinken, in duister dansbare tracks. Chiron heeft net zijn nieuwe album The Sun Goes Down klaar. Wellicht het donkerste dat ze ooit de wereld instuurden.
Sterk beïnvloed door Joy Division en later ook New Order, startten Chris McCarter, Michael Aliani (a.k.a. Carrodus) en Dino Molinaro eerst de band Death In Dark, die ze in 1991 herdoopten tot Ikon. Michael Carrodus verliet Ikon in 1997 en startte dit project Chiron. Wat als one man project begon, groeide echter snel uit tot een vaste band, met bassist Dino Molinaro (Ikon), Shura Bi-2 en Lyova Bi-2, twee leden van de Russische rockband B2.
Met thema’s als isolatie, eenzaamheid en verlies is dit inhoudelijk zeker hun donkerste release. Op The Sun Goes Down wordt Michael opnieuw vergezeld door Molinaro op bas en cello en voor het eerst ook door Leanne Coe op saxofoon.
Traag tikt het ritme in een noisy soundscape met snijdende synth zijn weg doorheen Surrender. Over slachtoffer zijn van je eigen gevangenschap, terwijl je alles bezit om uit te breken. Het nummer zelf breekt op geen enkel moment uit, maar drijft voort op een somber desolate schoonheid en doet ons daarbij denken aan de gelaten tracks die Gary Numan soms weet neer te zetten. De meerwaarde van de warme saxofoon-accenten wordt meteen duidelijk. Want ook in de intro van Rage neemt deze een diep dreigende hoofdrol op, terwijl ook folk- invloeden klinken in dit instrumentale intermezzo.
Dansbare beats nemen Sadly meteen in, terwijl de vocalen een grimmige hardheid uitstralen. Streng en onaantastbaar. Veel zwoeler en uitdagender klinken de ritmes in Darker Days, hoewel zwevende synths de dreiging beklemtonen. De stem van Michael Aliani, zoals ze in deze track klinkt, met zachtheid en melancholisch zingend, vinden we bloedmooi raak. Naar het einde toe horen we verrassende synth-elementjes opduiken. Een meerwaarde? Niet echt. Het geeft ons na enkele seconden eerder het gevoel dat we naar een andere – minder goeie – track aan het luisteren zijn. Let Us Begin start industrieel, met sterk percussiewerk en een rauw no-nonsenssfeertje in de vocals.
Deep Inside laat mechanische ritmes horen in een donkere soundcape waarop de spoken words grauw klinken, tot ze verglijden in de zacht hypnotische sfeer, met warme snaren. Een knap opgebouwd track met veel contrast, maar desondanks niet uit die duisternis geraakt. Bitter en kwaad. Frantic is de track van de gebroken ziel. Desolaat en grauw, met een eenzame saxofoon-lijn die af en toe opduikt.
Terwijl de wind met de saxofoontonen mee huilt, krijgt de synthlijn een retro-karakter in Forsaken. De piepende, schurende geluiden en de kreunende stem ruwen het vrij minimalistische nummer op tot een mysterieuze track waaruit dreiging blijkt. Die wordt verzacht met Decline, met zijn strijkende soundscapes en ritmes alsof ze veldopnames zouden kunnen zijn uit één of ander exotisch oord. Na anderhalve minuut klinken spoken words. Enorm ruw en eigenlijk echt lelijk, maar deze vervormen na enkele seconden naar de knap klinkend zachte vocalen waarvan we houden en eigenlijk té weinig aan bod kwamen op dit album. Jammer genoeg herhaalt zich dit enkele keren. Onbegrijpelijk dat voor dit soort contrast gekozen werd, want het heeft geen enkele esthetische waarde. Het heeft enkel effect.
That Feeling opent met nachtmerriënde geluiden, die weids open gerekt af en toe opflakkeren in een chaos van glinsteringen, een houtblazer, een dreigend getrommel op de achtergrond of een riedel aan gebliep. Een erg filmisch begeesterend instrumentaal stukje! Torn is voorzien van een aantal industrial-elementen die bovenop een interessant elektronisch spinsel komen. Een track die ons enorm bevalt, maar tegelijk ook met een verscheurd gevoel laat luisteren, door de dreigende toon en de teleurstelling die bijna tastbaar is in Michaels emotionele stemgebruik.
Afsluiten doet Chiron met een Belgische bijdrage, want we krijgen een remix van Darker Days te horen door Jean Marc Lederman, die de track kwetsbaar verzachtte in een piano-arrangement en fonkelende ritmes en uitzonderlijk mooie details aanbracht in de sound, zoals enkel hij dat kan.
Voor postpunkfans die houden van de typische Joy Division-sound, maar ook het vroege werk van Clock DVA (we dachten enkele keren aan hun eerste album Thirst). Een knappe gothic-, newwavesound die meer avant garde klinkt dan deze twee labeltjes omvatten. (Nel Mertens)
Review ASCENSION Magazin, January 2022:
A ben sette anni dall’album precedente, tornano i Chiron, con il nuovo “The Sun Goes Down”. Non brilla certo per prolificità la discografia di questo progetto australiano capitanato da Michael Aliani (aka Carrodus) e fondato nel lontano 1997 quando il nostro abbandonò gli Ikon, di cui era il vocalist. Dagli Ikon proviene anche il leggendario bassista Dino Molinaro, che torna in formazione a sottolineare la sezione ritmica dei brani in cui è più spiccata la matrice post-punk (l’ottima “Decline” su cui la figura dei New Order di “Movement si staglia in maniera prepotente ed anche “Let Us Begin”) all’interno di un disco non certo immediato, contraddistinto da sonorità oscure, spesso concettuali, claustrofobiche e minimaliste (si ascolti lo spoken word di “Forsaken” e “Frantic”, entrambe sottolineate da un sassofono presente in diversi brani).Tra i brani più accessibili, citazione per “Sadly”, contraddistinto da una forte componente elettronica su cui svetta la sempre affascinante voce di Aliani, mentre poggia tutto sulla malinconia “Darker Days” (che troviamo anche in chiusura del disco in un diverso remix). Incentrato su tematiche come l’isolamento, la solitudine e la perdita di qualcuno/qualcosa, “The Sun Goes Down” è certamente il lavoro più oscuro nella pur scarna discografia di Chiron, un disco non semplice che sfida l’ascoltatore, brano dopo brano.
Voto: 7,5/10 (Recensione a cura di Giorgio Brivio)
SIDELINE Magazin, January 2022:
Genre/Influences: Cold-Wave, Cinematographic.
Background/Info: This is the first new Chiron album since “We Own The Night” (2015). Ex-Ikon singer Michael Aliani joined hands again with Ikon bass player Dino Molinaro to achieve an album inspired by themes of isolation, solitude and loss. The album also features saxophonist Leanne Coe.
Content: The work takes off in an interesting way, but progressively evolves into an icy atmosphere composed by guitar playing and electronics. Next to these extremely cold parts Chiron also deals with dark reverie. The low bass vibrations are often reminding me of Joy Division. The second part of the work is accentuated by reverie, the album moving towards a more Cinematographic approach. The last song is a remix of “Darker Days” by Jean-Marc Lederman.
+ + + : It’s great to get a new album of Chiron, which is a band mixing good-old Cold-Wave influences together with a more personal and evasive approach. I especially like the debut of the work revealing great, icy guitar riffs joined by similar Electronic arrangements. “Sadly” is a brilliant song, which transposed the main themes of the album in a poignant composition. The more ‘film-noir’ sounding “Frantic” is another attention grabber. I also like this work for the freaky bass guitar played by Dino Molinaro. Michael Aliani also remains a true talented singer. Last, but not least the remix by Jean-Marc Lederman is a great song as well -and better than the original edit.
– – – : The work is switching from Cold-Wave influences into Cinematographic music. I prefer the first- and main source of inspiration and it’s a pity there are no more songs in this vein.
Conclusion: Chiron is back on track delivering a few dark, sonic pearls.
Best songs: “Sadly”, “Frantic”, “Let Us Begin”, “Darker Days – Jean-Marc Lederman Remix”, “Surrender”.
Weiterführende Links zu "CHIRON - The Sun Goes Down"
